Op deze pagina lees je verschillende verhalen van mensen die met een abortus te maken hebben gehad. De eerste vrouwen die aan het woord komen, zijn geholpen door Er is Hulp, onderdeel van Schreeuw om leven.
Wil je verhalen lezen uit andere media, die geen pro life-standpunt hebben? Lees dan de ervaringsverhalen die zijn opgenomen op het laatste tabblad. Je zult zien dat de verhalen overeen komen.
* Om privacyredenen zijn sommige namen gefingeerd.
Misschien zijn deze verhalen wel heel confronterend. Misschien brengt het wel de pijn van een persoonlijke situatie naar boven, of sta je zelf voor een keuze.
Als je de pijn voelt van een eerdere abortus en hulp zoekt om dat te verwerken, of als je zoekt naar mogelijkheden in jouw situatie, neem dan gerust contact met ons op.
Je bent 18 en raakt onbedoeld zwanger. Als je het nieuws aan je moeder vertelt, raakt die compleet in paniek. 'Hoe kon je dit doen? Laat het weghalen!' krijg je te horen. Maar Bonicia's vriend en schoonfamilie stonden er anders in...
Zij zeiden: ‘Houd het kindje. Het is een geschenk van God. Wij steunen je.’ Wekenlang voelde Bonicia zich verscheurd tussen twee families. Tot de tienwekenecho…
Na drie maanden daten kwam Amalie (21) erachter dat ze zwanger was. Een heftige periode volgde. Tijdens de Week van het Leven deelt ze haar verhaal.
Amalie was in shock toen ze erachter kwam dat ze in verwachting was. ‘Ik wist niet wat mij te wachten stond en vond het erg spannend. Ik ben katholiek opgevoegd en vanwege mijn geloof en mijn normen wilde ik het kindje niet laten weghalen. (…) Ik heb me heel eenzaam gevoeld.’
Jozefien raakte onbedoeld zwanger en in deze moeilijke periode twijfelde ze over abortus. De relatie met haar vriend ging uit en ze stond er alleen voor.
Maar toen zei iemand tegen haar: “Ik hoop voor je dat je een miskraam krijgt.”
Die opmerking raakte haar diep en ze realiseerde zich dat ze al verbonden was met haar kindje. „Ik kreeg toen de kracht om voor mijn kind te vechten.” Jozefien zocht hulp en het lukte haar om haar leven op orde te krijgen. Inmiddels is haar dochter geboren. „Het geeft me zoveel vreugde om haar te zien genieten. Natuurlijk zijn er ook moeilijke dingen als alleenstaande moeder, maar als ik haar hoor lachen, word ik gewoon blij.”
Lees hier het hele verhaal van Jozefien
Deborah raakte onbedoeld zwanger en ging na overleg met de huisarts op zoek naar abortuskliniek. Maar ze twijfelde toen ze de echo zag.
Deborah raakte onbedoeld zwanger en ging na overleg met de huisarts op zoek naar abortuskliniek. Om te zien hoe ver haar zwangerschap was, kreeg ze een echo. Tijdens dat moment begon ze te twijfelen over een abortus: ‘Ik dacht: wauw, er is gewoon leven in mij. Dat was een heel gek idee, want dat voelde ver weg. Ik wist het alleen nog maar van een test en toen was ik nog heel overtuigd: weg ermee. Geen zwangerschap, geen kindje meer voor mij.’
Uiteindelijk besloot Deborah om haar kindje geboren te laten worden. Daar heeft ze absoluut geen spijt van: ‘Ik was zo dankbaar toen ik mijn kindje voor het eerst in m’n handen hield. Ik had spijt dat ik überhaupt had gedacht dit kindje geen kans op leven te gunnen. Hoe heb ik dat ooit kunnen denken?!’
Mirjam raakt zwanger en is dolgelukkig. Maar haar kindje blijkt een chromosoomafwijking te hebben. Mirjam krijgt te horen dat ze voor een abortus kan kiezen.
Mirjam raakt zwanger en is dolgelukkig. Bij de termijnecho heeft de echoscopiste slecht nieuws: hun kindje heeft een verdikte nekplooi. Mirjam en haar man worden doorverwezen naar het ziekenhuis en na elk onderzoek krijgen ze te horen dat ze ook voor abortus kunnen kiezen. Mirjam: „Ik was zo boos en verdrietig. We kwamen daar voor haar gezondheid en niet om een einde te maken aan haar leven.”
Tijdens de twintigwekenecho blijkt dat hun dochter een hartafwijking heeft en dat de nieren er anders uitzien. De artsen denken aan een chromosoomafwijking. Mirjam: „Met ruim 35 weken kwam Rachel ter wereld. Een week na haar geboorte werd duidelijk dat ze trisomie 13 had.” Tien weken mogen Mirjam en haar man voor hun dochter zorgen. „Ik ben zo dankbaar dat we haar hebben mogen leren kennen. Ze was zo geliefd en zo welkom. Rachel is voor altijd in ons hart, tot we haar weerzien.”
Onderweg naar een abortuskliniek raakte Rhodé in gesprek met wakers van Er is hulp. Zij laten haar nadenken over alternatieven, waarop ze besluit af te zien van abortus. Hoe heeft Rhodé het contact ervaren?
„Ik had een relatie met een jongen die niet toegestaan werd door mijn ouders. Desondanks raakte ik zwanger. Ik overwoog een abortus om de goede band met mijn ouders en familie te redden, want ik wilde niet dat hun eer en trots geschonden zou worden.
Uit impulsiviteit dacht ik dat abortus de enige weg was om niemand te kwetsen. Toen ik op weg was naar de abortuskliniek om een echo te laten maken, ontmoette ik mensen van Er is hulp. Als zij er niet waren geweest, had ik misschien een andere keuze gemaakt.
Enige uitweg
Het gesprek was voor mij een moment waarop ik realiseerde: waarom zou abortus de enige optie zijn? Ik besefte toen niet dat het om mijn kindje ging, omdat je het niet in handen hebt gehad. Ik wist al helemaal niet wat daarmee zou gebeuren.
De vrijwilligers met wie ik in gesprek raakte, waren erg neutraal. Ze waren niet storend of opdringerig, zeiden niet dat ik fout bezig was. Ze probeerden mij er ook niet van te overtuigen geen abortus te doen. Wel vroegen ze: „Is dit de enige oplossing? Is er geen andere uitweg?”
Op dat moment bedacht ik dat ik moest gaan voor wat ik wilde. Nooit zal ik dat moment vergeten. Ook niet de steun die ik naderhand kreeg. In de periode die volgde, zijn de vrijwilligers me nooit vergeten.
Nadenken
Het werd voor mij tijd om voor mezelf en mijn gezin te kiezen in plaats van alleen het geluk van mijn familie op het oog te hebben. Daarom heb ik voor mezelf, mijn kind en ons geluk gekozen en trouwde ik zonder instemming van mijn ouders. Een abortus zou uiteindelijk niets veranderen aan mijn relatie met hen.
Het werk van de wakers heeft echt een meerwaarde. Het hielp mij dat mensen buiten mijn eigen kring me lieten nadenken. Kijk naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden, zeiden ze. De vrijwilligers boden mij hulp waar mogelijk en zijn mij tot grote steun geweest.”
Ik ben Simone, 24 jaar en moeder van twee schatten van kinderen. Mijn verhaal begint drie jaar terug. Ik was net 21 jaar, en vier maanden daarvoor bevallen van mijn tweede kindje. Mijn andere kindje was een meisje van 16 maanden. Toen ontdekte ik dat ik weer zwanger was. Omdat ik borstvoeding gaf, had ik het niet direct gemerkt, maar ik bleek al negen weken in verwachting te zijn. Eigenlijk was ik wel blij met mijn zwangerschap, maar het was wel heel snel achter elkaar. Ik vroeg me af of ik het wel aan zou kunnen.
Ik besprak het met mijn man. Hij gaf duidelijk te kennen dat hij er niet blij mee was en dat hij twee kinderen genoeg vond. Ik voelde me boos en verdrietig. Ik zocht contact met mijn gynaecoloog en hij zei dat het prima kon en dat het heel goed mogelijk was om dit kindje te krijgen. Hij maakte een echo en ik zag het hartje kloppen. Ik voelde me verscheurd. Hoewel ik wist dat mijn man er niet blij mee was, wilde ik er toch weer met hem over praten. Maar hij was niet om te praten. Ik heb gehuild en geschreeuwd. Ik ben zelfs een paar dagen weggeweest om na te denken. Toen heb ik besloten dat ik het zou laten weghalen. Ik wilde niet mijn huwelijk om zeep helpen.
In april reden we met de auto naar de abortuskliniek. De hele weg ernaar toe, een uur lang, hebben we niets tegen elkaar gezegd. Toen ik daar binnenkwam, werd er een zwangerschapstest gedaan. Daarna moest ik een poosje wachten voordat ik werd geroepen door de man die de abortus zou uitvoeren. Hij vroeg mij of ik er goed over had nagedacht en of ik zeker was van mijn zaak. Mijn mond zei: ‘Ja,’ maar mijn hart zei ‘nee.'”
“Ah, is het klaar?”
Mijn man bleef in de wachtkamer; hij mocht er niet bij zijn. Om de leeftijd van de baby te checken, werd er een echo gemaakt en weer hoorde ik het hartje kloppen. Ik wilde wel opstaan en wegrennen en nooit meer terugkomen. Waarom ik dat niet gedaan heb, weet ik niet… Ik was helemaal verstijfd. Ze brachten me naar een kamertje met allemaal bedden naast elkaar. Er lagen nog twee vrouwen. Ik kreeg een ziekenhuisbroekje en een zetpil voor de ingreep. En toen moest ik wachten… En ja, dan gaat er zoveel door je heen… Ik staarde naar de klok, de minuten leken wel uren. Het was allemaal zo dubbel. Het was net een bevalling, maar nu was ik daar voor een abortus.
Opeens werd ik geroepen; ik ging naar de behandelkamer. Daar moest ik gaan liggen in beugels. Ik kreeg een aantal injecties (vaginaal) tegen de pijn. Ik was verkrampt… Toen dat klaar was, werd er een buis bij mij ingebracht die het allemaal zou weghalen: dat levende wezentje dat niet op deze wereld mocht zijn. Na die tijd kreeg ik nog een prik in mijn been. Ik weet niet eens waarvoor die was, ik voelde me helemaal verdoofd. Ik werd weer meegenomen naar een ander vertrek en moest daar een half uur plat liggen om complicaties te voorkomen. Ik kreeg nog antibiotica mee en toen was ik klaar. Ik liep weer naar buiten.
Mijn man zat op zijn gemak een boekje te lezen en zei: “Ah, is het klaar?” “Ja,” antwoordde ik nog en we stapten in de auto om naar huis te rijden. De dagen daarna zijn voorbij gekropen. Ik heb alleen maar op bed gelegen en kon niet praten. Ik kon niets zeggen. Ik was stuk.
Gemis en schuldgevoel blijven
Nog dagelijks denk ik terug aan die ene dag. Die dag die ik eigenlijk niet wilde. Het huwelijk van mij en mijn man is niet meer zoals het vroeger was. Ik geef hem ook regelmatig de schuld van mijn abortus. Soms zie ik mijn kinderen spelen en dan denk ik: Daar had nog een derde bij kunnen zijn. Het gemis en het schuldgevoel blijven. Waarom heb ik mijn andere twee kinderen wel het daglicht gegund en waarom dit kindje niet? De tijd direct na mijn abortus was heel zwaar. Ik heb een zelfmoordpoging gedaan. Ik kon er niet mee leven. Nu, na drie jaar, heb ik het een beetje een plek kunnen geven. Ik zou zo graag willen praten met mensen die niet hun oordeel klaar hebben over abortus…
Na een flinke ruzie probeerde mijn ex mij op een gemene manier te dwingen tot abortus. Bovendien betrok hij hierbij ook nog mijn ouders. Ik was laaiend! Uiteindelijk, door alle twijfel, meningen van anderen en omdat ik van hem af wilde zijn, heb ik een afspraak gemaakt bij een abortuscentrum voor een curettage onder plaatselijke verdoving.
Mijn moeder ging mee. Na een echo zou er een gesprek volgen. Mijn moeder wilde de echo niet zien, ze vond het verschrikkelijk. Ik stond erop dat ik het kindje nog een laatste keer zou kunnen zien. De mevrouw daar vertelde dat ik elf weken zwanger was. Ze bleef maar met die echo bezig en pas na meerdere keren vragen werd, met moeite, het scherm naar mij gedraaid. Ik kreeg er zo’n naar gevoel bij. Meteen daarna had ik een gesprek met een andere vrouw. Eerst zonder mijn moeder erbij. Ze vroeg mij de voor- en nadelen op te noemen van het hebben van een baby. Nadelen kende ik genoeg op dat moment, maar voordelen…? Geen enkele kon ik er toen opnoemen.
Ik gaf aan dat ik graag mijn kindje mee naar huis wilde krijgen, om het te verwerken. Ze vertelde mij dat dat niet ging, want dat zou te schokkend zijn. Toch wilde ik dit graag. Ze zei dat ik het dan in een buisje mee zou krijgen, zodat ik het niet meer zou herkennen. Waarom? Wat had ik er dan aan? Ik kreeg steeds meer argwaan. Toen ze uiteindelijk vroeg of ik achter de abortus stond kon ik geen ‘ja’ zeggen en ik wilde dan sowieso algehele narcose. De vrouw vertelde onsdat we een nieuwe afspraak konden maken voor de week erop, voor het “vruchtje” zou het niets uitmaken.
Op het nippertje
Goed, afspraak gemaakt voor de week erop. De hele week flink lopen twijfelen. Mijn moeder en ik vonden het alle twee een vreselijke kliniek. Zij kwam met het idee om naar de Bloemenhovekliniek te gaan, omdat er veel positieve verhalen op hun site stonden. Gebeld en ik kon er vrijdagochtend terecht. Mocht ik mezelf toch bedenken, dan moest ik op tijd afbellen.
Het was donderdagmiddag toen mijn moeder me belde met een telefoonnummer voor hulp bij abortus. Ze had nog niet verder op de betreffende website gekeken, omdat de tijd drong. Ik belde het nummer direct en kreeg een lieve vrouw aan de lijn die mij gelijk vertelde hoe blij ze was dat ik belde en de abortus nog niet had plaatsgevonden. Dit was het telefoonnummer van Er is Hulp en dankzij dit telefoontje durfde ik de afspraak op het laatste nippertje af te bellen. Ze bood gelijk hulp aan en een contactpersoon die ook in mijn woonplaats woont. Daar heb ik nog steeds contact mee. Het is zo fijn om mensen om je heen te hebben die jou begrijpen, meedenken en helpen in elke situatie.
Mijn zoontje is afgelopen december kerngezond geboren! Mijn familie, mijn moeder in het bijzonder, is gek op hem. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor alle hulp en het fijne contact, ik heb er veel steun aan gehad! Ook mijn moeder ben ik erg dankbaar dat ze er uiteindelijk toch voor wilde gaan en mee heeft geholpen met alles.
Ik was geen onbezonnen tiener of zwanger na een one night stand. Ik was 34 en we hadden ruim tweeënhalf jaar een relatie. Ruim drie jaar voor dit verhaal begon, wilde mijn man scheiden. Geen ruzie of drama en we hadden het mooiste wat er was: ons kind. Ons wonder na een jarenlange medische molen.
Na onze oudste hebben we vijf keer een miskraam doorstaan en daar lag ook het begin van het eind van ons huwelijk. Toen ik mijn nieuwe relatie kreeg, heb ik vanaf dag één heel duidelijk gemeld dat ik niet ging verhuizen buiten mijn woonplaats, omdat mijn kind te allen tijde naar vader moest kunnen. Dat begreep mijn nieuwe vriend volkomen en alles leek perfect. We spraken over een leven samen en over kinderen. Daar had ik wel een vast idee en volgorde voor in mijn hoofd, zoals samenwonen en misschien wel een huwelijk.
Tot het moment dat mijn schoonzus zwanger werd en me het hemd van mijn lijf vroeg over hoe ik me had gevoeld toen ik zwanger was van mijn oudste. Dus ik vertelde dat en dacht ineens… hé, maar zo voel ik me nu ook! Er was ruim een maand eerder iets mis gegaan. Het condoom was gescheurd, maar we waren wel gelijk naar de apotheek gegaan om de morningafter-pil te halen. De volgende morgen snel een test gehaald en… ja hoor, positief! Mijn eerste gevoel was een soort schaamte tegenover mijn ex-man. Jaren was dit iets wat we zo graag opnieuw hadden gewild en nu overkomt het je met een ander!
Ontslagen
De telefoon ging en mijn vriend belde. Dus ik besloot om direct te vertellen dat ik zwanger was. “Ach meisje toch! Maak je niet druk lieverd, alles komt goed… ga niet lopen piekeren. Ik hou van je en ik bel je vanavond.” Nou, hij was positiever dan ik, dus dat was mooi. ’s Avonds als hij weer belt, maak ik het mezelf gemakkelijk op de bank en neem op. “Ik eis een abortus!” Wat? Ik knipper een paar keer met mijn ogen en hij herhaalt zijn eis. Ik kijk eens naar mijn telefoon en verbreek zonder een woord te zeggen de verbinding. Terwijl hij nog tien, vijftien, twintig keer mijn telefoon over laat gaan, zit ik op de bank en leg mijn hand op mijn buik. Ik zeg tegen mijn wondertje: “Wat er ook gebeurt liefje, als jij belooft te blijven zitten, beloof ik jou dat niemand aan je zal komen. Jij hebt mij gekozen om jouw mama te zijn, daarom kies ik voor jou.”
Drie weken lang, tig keer op een dag via telefoon, mail, Skype, msn en Facebook, blijft mijn vriend drammen. Zijn eis voor een abortus verandert niet. Hij, die christelijke, nette jongen, dat is iets wat me nog het meeste pijn doet. Ik heb hem nog de vraag gesteld: “In de Bijbel staat dat je niet mag doden en jij wilt je eigen kindje vermoorden?” In dezelfde periode vraagt mijn werkgever wat er aan de hand is met mij. Ik zag er niet uit, huilde de hele dag en voelde me ziek. Ze vraagt of ik ziek ben en ik vertel. Ze schrikt en belt me diezelfde dag terug met de mededeling dat ik mijn sleutels moet inleveren en ik niet terug hoef te komen omdat ze niet zitten te wachten op een zwangere dame.
Van schrik onderneem ik direct actie naar de gemeente en vraag of ik recht heb op een uitkering. Maar daar krijg ik te horen: “U bent op papier nog getrouwd en u heeft ook een eigen woning op uw naam.” Dat klopt. Ik vertel dat we allang willen scheiden en dan zou de woning van mijn naam gaan. “Dan moet uw ex u zolang onderhouden en wij niet.” Ik naar mijn ex-man, die met zijn handen in het haar zit. Ik had afgezien van alimentatie en partneralimentatie, zodat hij in onze oude woning kon blijven wonen. Dat lukte steeds maar net, dus hij kon niet mij ook nog eens onderhouden. We hebben samen overlegd en besloten dat ik dan maar weer thuis moest komen wonen vanwege de financiële situatie.
Mijn wondertje
Met kerst lag er, tegen de afspraak in, één cadeautje voor mij onder de boom. Samen met pantoffeltjes zat daar het meest lieve babypakje in dat ik ooit heb gezien. Weken later zei mijn man: “Ik heb straks twee kinderen van wie ik zielsveel hou en ik heb genoeg om te delen. Deze baby zal niet opgroeien zonder vader, want het zal mijn kind zijn.” Zes weken te vroeg diende de kleine zich aan. Het werd een spoed keizersnede en van alles ging fout. Ik ziek en de baby kwam met levensgevaar ter wereld. Maar door acuut ingrijpen en reanimatie hoorde ik na lange tijd een zacht, maar wilskrachtig geluidje. Een wet lung-syndroom. Maar aan de beademing en in de couveuse deed de baby het goed! Zo sterk en zo de wil om te leven. Mijn wondertje.
Had ik alles van tevoren geweten, dan had ik dezelfde keuze gemaakt! Mijn man en ik zijn deze zomer elf jaar getrouwd. De nachtmerrie ligt achter ons en ons wonder noemt ons papa en mama. Ga vooral door met Er is Hulp! Het is zo belangrijk om vrouwen en meisjes uit hun noodsituatie te halen en ze te laten zien dat er hoop en toekomst is voor hen en hun kindje. Ook al gaat alles anders!
Op mijn 20ste was ik ongepland zwanger. Dat is nu vijf jaar geleden. Ik kwam erachter dat ik zwanger was doordat ik naar een abortuskliniek ging voor een morning-afterpil. Ik vertelde dat ik een onregelmatige menstruatie had en dat ik ook al een tijdje niet ongesteld was geweest, maar dat ik nu voor de zekerheid een morning-afterpil wilde, omdat ik die nacht geslachtsgemeenschap had gehad. De vrouw die me te woord stond, gaf aan dat ze eerst graag een echo wilde maken. Ik moest er wel om lachen... een echo? Wat een onzin, ik was toch niet zwanger.
Achteraf had ik ongelijk. Ik bleek op de echo, die ik als grap zag, al zes weken zwanger te zijn. Mijn wereld stortte in. Ik had een onstabiele relatie en het net uitgemaakt waardoor ik die nacht bij mijn jeugdvriendje had doorgebracht. Mijn leven stond op dat moment op zijn kop. Hoe kon dit gebeuren? Ze gaven mij te kennen dat, mocht ik het weg willen laten halen, ik vijf dagen bedenktijd had. Veel van wat er die ochtend allemaal gebeurde, is langs mij heen gegaan. Ik belde mijn ex, de vader van het kind, om hem te vertellen dat ik zwanger van hem was. Hij werd ontzettend kwaad en wilde een gesprek met mij. Hij wilde dat ik het liet weghalen. Ik wist het allemaal niet meer. Er gebeurde zoveel met mij.
Ik was heel verdrietig en kon niet meer helder denken. Ik vertelde het ook aan mijn moeder en zij was een grote steun voor mij. Ze hoopte dat ik het kindje zou houden. Ze dacht in eerste instantie dat ik nog een relatie had met de vader. Toen ik haar vertelde wat mijn ex-vriend had gezegd, schrok ze wel, maar ze zei dat er voor alles een oplossing was, ook al was ik niet meer samen met de vader van het kindje. Ze beloofde me te helpen. De vader veranderde niet van gedachten; ik moest en zou het laten weghalen. Ik wist niet wat ik moest doen. En de vijf dagen bedenktijd? Naar mijn idee had ik een jaar nodig. Het was mijn moeilijkste keuze ooit. Eigenlijk is het geen keuze.
Mijn ex-vriend eiste een abortus
Na een aantal keren in een kliniek te zijn geweest voor informatie en echo’s werd de dag vastgesteld dat ik een abortus zou laten doen. Ik had al vaker afspraken gemaakt, maar ook weer afgezegd. Mijn ex-vriend had nu vrij genomen en ik moest wel. Hij eiste het. Die morgen had ik, voordat ik naar de kliniek ging, mijn huisarts nog gebeld en om raad gevraagd. Zij vond het beter dat ik de abortus zou ondergaan. We gingen naar binnen en al snel mocht ik naar boven waar ik mij moest omkleden. Nu had ik het idee niet meer terug te kunnen. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik begon te huilen. Waar was ik nu mee bezig? Ik kon altijd zo goed voor mijzelf opkomen. En nu? Nee, ik wilde niet; ik wilde het kindje houden. Ik was voor mijn gevoel gewoon al moeder. Nee, geen abortus!
Omdat ik zo huilde, werd ik naar beneden gebracht om andere vrouwen niet in paniek te brengen. De vader, die rustig een boekje zat te lezen, werd gehaald. “Alweer niet?”, zei hij, “weer een vrije dag naar de knoppen.” Ik heb op de terugweg niet meer met hem gesproken. Het interesseerde mij niet meer wat hij dacht. Ik had het helemaal zelf in de hand. Het kindje groeide in mij en in mijn lichaam, daar had hij niets over te zeggen. Na vijf maanden zwangerschap begreep hij dat het menens was en dat mijn besluit niet veranderde. We kregen weer een relatie. Hij beloofde mij en het kind alle goeds van de wereld. Maar nooit is het beeld weggegaan dat hij mij naar een kliniek bracht en dat hij het zonde vond van zijn vrije dag dat ik geen abortus had gedaan. Uiteindelijk ben ik na een jaar bij hem weggegaan. Mijn dochter was toen net één geworden. Ik kon niet meer met hem verder na wat er was gebeurd. Ik kon hem gewoon niet vergeven dat hij mij zoveel ellende had aangedaan. Het was niet alleen het feit dat hij een abortus wilde, maar nog veel meer.
Op het randje gestaan
Ik heb echt een pracht van een dochter die nu bijna vier is. Ik ben ongelofelijk gelukkig met mijn meisje en geniet elke dag van mijn wonder, want dat is ze. Nu heb ik inmiddels bijna twee jaar een relatie met een schat van een man. Hij doet niet alleen alles voor mij, maar ook voor mijn dochter. Angel ziet haar vader eens in de twee weken en dat vind ik genoeg. Samen met mijn vriend hebben we besloten om, mocht het mogelijk zijn, nog een kindje te krijgen. Ik ben echt onwijs trots op mijzelf dat ik voor mijn eigen gevoel ben opgekomen. De stemmen van iedereen die voor een abortus waren, heb ik boven in de kliniek uit mijn hoofd gezet en ik probeerde naar mijn hart te luisteren waardoor ik nu een lief dochtertje heb. Wat ik heb meegemaakt zal altijd in mijn gedachten blijven. Wat, als ik wel de abortus, die mijn ex eiste, had laten doen? Ik geloof dat ik er dan niet meer was geweest. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb op het randje gestaan. Ik had geen vaste relatie meer, was net klaar met school, had naar mijn gevoel het kindje niets kunnen bieden en toch was het gevoel dat ik moeder zou worden sterker.
Vroeger gaf ik altijd te kennen dat mocht ik ooit zwanger raken ik het zou laten weghalen. Tot ik er echt voor stond. Ik was nooit tegen abortus, maar nu? Ik verafschuw het. Ik zou wel met meisjes willen praten die een abortus overwegen. Zelf was ik nog geen vijf minuten verwijderd van het laten weghalen van wat ik nu heb. Ongelofelijk dat ik daar ooit ben binnengegaan! Als geen ander weet ik dat je wereld op zijn kop staat en dat je niet helder meer kunt denken nadat je te horen hebt gekregen dat je zwanger bent. Vijf dagen bedenktijd voor een mensenleven. Het is toch eigenlijk een absurde keuze? Ik wil ze laten weten hoe het anders kan.
Lees het verhaal van:
Je bent 18 en raakt onbedoeld zwanger. Als je het nieuws aan je moeder vertelt, raakt die compleet in paniek. 'Hoe kon je dit doen? Laat het weghalen!' krijg je te horen. Maar Bonicia's vriend en schoonfamilie stonden er anders in...
Zij zeiden: ‘Houd het kindje. Het is een geschenk van God. Wij steunen je.’ Wekenlang voelde Bonicia zich verscheurd tussen twee families. Tot de tienwekenecho…
Na drie maanden daten kwam Amalie (21) erachter dat ze zwanger was. Een heftige periode volgde. Tijdens de Week van het Leven deelt ze haar verhaal.
Amalie was in shock toen ze erachter kwam dat ze in verwachting was. ‘Ik wist niet wat mij te wachten stond en vond het erg spannend. Ik ben katholiek opgevoegd en vanwege mijn geloof en mijn normen wilde ik het kindje niet laten weghalen. (…) Ik heb me heel eenzaam gevoeld.’
Jozefien raakte onbedoeld zwanger en in deze moeilijke periode twijfelde ze over abortus. De relatie met haar vriend ging uit en ze stond er alleen voor.
Maar toen zei iemand tegen haar: “Ik hoop voor je dat je een miskraam krijgt.”
Die opmerking raakte haar diep en ze realiseerde zich dat ze al verbonden was met haar kindje. „Ik kreeg toen de kracht om voor mijn kind te vechten.” Jozefien zocht hulp en het lukte haar om haar leven op orde te krijgen. Inmiddels is haar dochter geboren. „Het geeft me zoveel vreugde om haar te zien genieten. Natuurlijk zijn er ook moeilijke dingen als alleenstaande moeder, maar als ik haar hoor lachen, word ik gewoon blij.”
Lees hier het hele verhaal van Jozefien
Deborah raakte onbedoeld zwanger en ging na overleg met de huisarts op zoek naar abortuskliniek. Maar ze twijfelde toen ze de echo zag.
Deborah raakte onbedoeld zwanger en ging na overleg met de huisarts op zoek naar abortuskliniek. Om te zien hoe ver haar zwangerschap was, kreeg ze een echo. Tijdens dat moment begon ze te twijfelen over een abortus: ‘Ik dacht: wauw, er is gewoon leven in mij. Dat was een heel gek idee, want dat voelde ver weg. Ik wist het alleen nog maar van een test en toen was ik nog heel overtuigd: weg ermee. Geen zwangerschap, geen kindje meer voor mij.’
Uiteindelijk besloot Deborah om haar kindje geboren te laten worden. Daar heeft ze absoluut geen spijt van: ‘Ik was zo dankbaar toen ik mijn kindje voor het eerst in m’n handen hield. Ik had spijt dat ik überhaupt had gedacht dit kindje geen kans op leven te gunnen. Hoe heb ik dat ooit kunnen denken?!’
Mirjam raakt zwanger en is dolgelukkig. Maar haar kindje blijkt een chromosoomafwijking te hebben. Mirjam krijgt te horen dat ze voor een abortus kan kiezen.
Mirjam raakt zwanger en is dolgelukkig. Bij de termijnecho heeft de echoscopiste slecht nieuws: hun kindje heeft een verdikte nekplooi. Mirjam en haar man worden doorverwezen naar het ziekenhuis en na elk onderzoek krijgen ze te horen dat ze ook voor abortus kunnen kiezen. Mirjam: „Ik was zo boos en verdrietig. We kwamen daar voor haar gezondheid en niet om een einde te maken aan haar leven.”
Tijdens de twintigwekenecho blijkt dat hun dochter een hartafwijking heeft en dat de nieren er anders uitzien. De artsen denken aan een chromosoomafwijking. Mirjam: „Met ruim 35 weken kwam Rachel ter wereld. Een week na haar geboorte werd duidelijk dat ze trisomie 13 had.” Tien weken mogen Mirjam en haar man voor hun dochter zorgen. „Ik ben zo dankbaar dat we haar hebben mogen leren kennen. Ze was zo geliefd en zo welkom. Rachel is voor altijd in ons hart, tot we haar weerzien.”
Onderweg naar een abortuskliniek raakte Rhodé in gesprek met wakers van Er is hulp. Zij laten haar nadenken over alternatieven, waarop ze besluit af te zien van abortus. Hoe heeft Rhodé het contact ervaren?
„Ik had een relatie met een jongen die niet toegestaan werd door mijn ouders. Desondanks raakte ik zwanger. Ik overwoog een abortus om de goede band met mijn ouders en familie te redden, want ik wilde niet dat hun eer en trots geschonden zou worden.
Uit impulsiviteit dacht ik dat abortus de enige weg was om niemand te kwetsen. Toen ik op weg was naar de abortuskliniek om een echo te laten maken, ontmoette ik mensen van Er is hulp. Als zij er niet waren geweest, had ik misschien een andere keuze gemaakt.
Enige uitweg
Het gesprek was voor mij een moment waarop ik realiseerde: waarom zou abortus de enige optie zijn? Ik besefte toen niet dat het om mijn kindje ging, omdat je het niet in handen hebt gehad. Ik wist al helemaal niet wat daarmee zou gebeuren.
De vrijwilligers met wie ik in gesprek raakte, waren erg neutraal. Ze waren niet storend of opdringerig, zeiden niet dat ik fout bezig was. Ze probeerden mij er ook niet van te overtuigen geen abortus te doen. Wel vroegen ze: „Is dit de enige oplossing? Is er geen andere uitweg?”
Op dat moment bedacht ik dat ik moest gaan voor wat ik wilde. Nooit zal ik dat moment vergeten. Ook niet de steun die ik naderhand kreeg. In de periode die volgde, zijn de vrijwilligers me nooit vergeten.
Nadenken
Het werd voor mij tijd om voor mezelf en mijn gezin te kiezen in plaats van alleen het geluk van mijn familie op het oog te hebben. Daarom heb ik voor mezelf, mijn kind en ons geluk gekozen en trouwde ik zonder instemming van mijn ouders. Een abortus zou uiteindelijk niets veranderen aan mijn relatie met hen.
Het werk van de wakers heeft echt een meerwaarde. Het hielp mij dat mensen buiten mijn eigen kring me lieten nadenken. Kijk naar mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden, zeiden ze. De vrijwilligers boden mij hulp waar mogelijk en zijn mij tot grote steun geweest.”
Ik ben Simone, 24 jaar en moeder van twee schatten van kinderen. Mijn verhaal begint drie jaar terug. Ik was net 21 jaar, en vier maanden daarvoor bevallen van mijn tweede kindje. Mijn andere kindje was een meisje van 16 maanden. Toen ontdekte ik dat ik weer zwanger was. Omdat ik borstvoeding gaf, had ik het niet direct gemerkt, maar ik bleek al negen weken in verwachting te zijn. Eigenlijk was ik wel blij met mijn zwangerschap, maar het was wel heel snel achter elkaar. Ik vroeg me af of ik het wel aan zou kunnen.
Ik besprak het met mijn man. Hij gaf duidelijk te kennen dat hij er niet blij mee was en dat hij twee kinderen genoeg vond. Ik voelde me boos en verdrietig. Ik zocht contact met mijn gynaecoloog en hij zei dat het prima kon en dat het heel goed mogelijk was om dit kindje te krijgen. Hij maakte een echo en ik zag het hartje kloppen. Ik voelde me verscheurd. Hoewel ik wist dat mijn man er niet blij mee was, wilde ik er toch weer met hem over praten. Maar hij was niet om te praten. Ik heb gehuild en geschreeuwd. Ik ben zelfs een paar dagen weggeweest om na te denken. Toen heb ik besloten dat ik het zou laten weghalen. Ik wilde niet mijn huwelijk om zeep helpen.
In april reden we met de auto naar de abortuskliniek. De hele weg ernaar toe, een uur lang, hebben we niets tegen elkaar gezegd. Toen ik daar binnenkwam, werd er een zwangerschapstest gedaan. Daarna moest ik een poosje wachten voordat ik werd geroepen door de man die de abortus zou uitvoeren. Hij vroeg mij of ik er goed over had nagedacht en of ik zeker was van mijn zaak. Mijn mond zei: ‘Ja,’ maar mijn hart zei ‘nee.'”
“Ah, is het klaar?”
Mijn man bleef in de wachtkamer; hij mocht er niet bij zijn. Om de leeftijd van de baby te checken, werd er een echo gemaakt en weer hoorde ik het hartje kloppen. Ik wilde wel opstaan en wegrennen en nooit meer terugkomen. Waarom ik dat niet gedaan heb, weet ik niet… Ik was helemaal verstijfd. Ze brachten me naar een kamertje met allemaal bedden naast elkaar. Er lagen nog twee vrouwen. Ik kreeg een ziekenhuisbroekje en een zetpil voor de ingreep. En toen moest ik wachten… En ja, dan gaat er zoveel door je heen… Ik staarde naar de klok, de minuten leken wel uren. Het was allemaal zo dubbel. Het was net een bevalling, maar nu was ik daar voor een abortus.
Opeens werd ik geroepen; ik ging naar de behandelkamer. Daar moest ik gaan liggen in beugels. Ik kreeg een aantal injecties (vaginaal) tegen de pijn. Ik was verkrampt… Toen dat klaar was, werd er een buis bij mij ingebracht die het allemaal zou weghalen: dat levende wezentje dat niet op deze wereld mocht zijn. Na die tijd kreeg ik nog een prik in mijn been. Ik weet niet eens waarvoor die was, ik voelde me helemaal verdoofd. Ik werd weer meegenomen naar een ander vertrek en moest daar een half uur plat liggen om complicaties te voorkomen. Ik kreeg nog antibiotica mee en toen was ik klaar. Ik liep weer naar buiten.
Mijn man zat op zijn gemak een boekje te lezen en zei: “Ah, is het klaar?” “Ja,” antwoordde ik nog en we stapten in de auto om naar huis te rijden. De dagen daarna zijn voorbij gekropen. Ik heb alleen maar op bed gelegen en kon niet praten. Ik kon niets zeggen. Ik was stuk.
Gemis en schuldgevoel blijven
Nog dagelijks denk ik terug aan die ene dag. Die dag die ik eigenlijk niet wilde. Het huwelijk van mij en mijn man is niet meer zoals het vroeger was. Ik geef hem ook regelmatig de schuld van mijn abortus. Soms zie ik mijn kinderen spelen en dan denk ik: Daar had nog een derde bij kunnen zijn. Het gemis en het schuldgevoel blijven. Waarom heb ik mijn andere twee kinderen wel het daglicht gegund en waarom dit kindje niet? De tijd direct na mijn abortus was heel zwaar. Ik heb een zelfmoordpoging gedaan. Ik kon er niet mee leven. Nu, na drie jaar, heb ik het een beetje een plek kunnen geven. Ik zou zo graag willen praten met mensen die niet hun oordeel klaar hebben over abortus…
Na een flinke ruzie probeerde mijn ex mij op een gemene manier te dwingen tot abortus. Bovendien betrok hij hierbij ook nog mijn ouders. Ik was laaiend! Uiteindelijk, door alle twijfel, meningen van anderen en omdat ik van hem af wilde zijn, heb ik een afspraak gemaakt bij een abortuscentrum voor een curettage onder plaatselijke verdoving.
Mijn moeder ging mee. Na een echo zou er een gesprek volgen. Mijn moeder wilde de echo niet zien, ze vond het verschrikkelijk. Ik stond erop dat ik het kindje nog een laatste keer zou kunnen zien. De mevrouw daar vertelde dat ik elf weken zwanger was. Ze bleef maar met die echo bezig en pas na meerdere keren vragen werd, met moeite, het scherm naar mij gedraaid. Ik kreeg er zo’n naar gevoel bij. Meteen daarna had ik een gesprek met een andere vrouw. Eerst zonder mijn moeder erbij. Ze vroeg mij de voor- en nadelen op te noemen van het hebben van een baby. Nadelen kende ik genoeg op dat moment, maar voordelen…? Geen enkele kon ik er toen opnoemen.
Ik gaf aan dat ik graag mijn kindje mee naar huis wilde krijgen, om het te verwerken. Ze vertelde mij dat dat niet ging, want dat zou te schokkend zijn. Toch wilde ik dit graag. Ze zei dat ik het dan in een buisje mee zou krijgen, zodat ik het niet meer zou herkennen. Waarom? Wat had ik er dan aan? Ik kreeg steeds meer argwaan. Toen ze uiteindelijk vroeg of ik achter de abortus stond kon ik geen ‘ja’ zeggen en ik wilde dan sowieso algehele narcose. De vrouw vertelde onsdat we een nieuwe afspraak konden maken voor de week erop, voor het “vruchtje” zou het niets uitmaken.
Op het nippertje
Goed, afspraak gemaakt voor de week erop. De hele week flink lopen twijfelen. Mijn moeder en ik vonden het alle twee een vreselijke kliniek. Zij kwam met het idee om naar de Bloemenhovekliniek te gaan, omdat er veel positieve verhalen op hun site stonden. Gebeld en ik kon er vrijdagochtend terecht. Mocht ik mezelf toch bedenken, dan moest ik op tijd afbellen.
Het was donderdagmiddag toen mijn moeder me belde met een telefoonnummer voor hulp bij abortus. Ze had nog niet verder op de betreffende website gekeken, omdat de tijd drong. Ik belde het nummer direct en kreeg een lieve vrouw aan de lijn die mij gelijk vertelde hoe blij ze was dat ik belde en de abortus nog niet had plaatsgevonden. Dit was het telefoonnummer van Er is Hulp en dankzij dit telefoontje durfde ik de afspraak op het laatste nippertje af te bellen. Ze bood gelijk hulp aan en een contactpersoon die ook in mijn woonplaats woont. Daar heb ik nog steeds contact mee. Het is zo fijn om mensen om je heen te hebben die jou begrijpen, meedenken en helpen in elke situatie.
Mijn zoontje is afgelopen december kerngezond geboren! Mijn familie, mijn moeder in het bijzonder, is gek op hem. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor alle hulp en het fijne contact, ik heb er veel steun aan gehad! Ook mijn moeder ben ik erg dankbaar dat ze er uiteindelijk toch voor wilde gaan en mee heeft geholpen met alles.
Ik was geen onbezonnen tiener of zwanger na een one night stand. Ik was 34 en we hadden ruim tweeënhalf jaar een relatie. Ruim drie jaar voor dit verhaal begon, wilde mijn man scheiden. Geen ruzie of drama en we hadden het mooiste wat er was: ons kind. Ons wonder na een jarenlange medische molen.
Na onze oudste hebben we vijf keer een miskraam doorstaan en daar lag ook het begin van het eind van ons huwelijk. Toen ik mijn nieuwe relatie kreeg, heb ik vanaf dag één heel duidelijk gemeld dat ik niet ging verhuizen buiten mijn woonplaats, omdat mijn kind te allen tijde naar vader moest kunnen. Dat begreep mijn nieuwe vriend volkomen en alles leek perfect. We spraken over een leven samen en over kinderen. Daar had ik wel een vast idee en volgorde voor in mijn hoofd, zoals samenwonen en misschien wel een huwelijk.
Tot het moment dat mijn schoonzus zwanger werd en me het hemd van mijn lijf vroeg over hoe ik me had gevoeld toen ik zwanger was van mijn oudste. Dus ik vertelde dat en dacht ineens… hé, maar zo voel ik me nu ook! Er was ruim een maand eerder iets mis gegaan. Het condoom was gescheurd, maar we waren wel gelijk naar de apotheek gegaan om de morningafter-pil te halen. De volgende morgen snel een test gehaald en… ja hoor, positief! Mijn eerste gevoel was een soort schaamte tegenover mijn ex-man. Jaren was dit iets wat we zo graag opnieuw hadden gewild en nu overkomt het je met een ander!
Ontslagen
De telefoon ging en mijn vriend belde. Dus ik besloot om direct te vertellen dat ik zwanger was. “Ach meisje toch! Maak je niet druk lieverd, alles komt goed… ga niet lopen piekeren. Ik hou van je en ik bel je vanavond.” Nou, hij was positiever dan ik, dus dat was mooi. ’s Avonds als hij weer belt, maak ik het mezelf gemakkelijk op de bank en neem op. “Ik eis een abortus!” Wat? Ik knipper een paar keer met mijn ogen en hij herhaalt zijn eis. Ik kijk eens naar mijn telefoon en verbreek zonder een woord te zeggen de verbinding. Terwijl hij nog tien, vijftien, twintig keer mijn telefoon over laat gaan, zit ik op de bank en leg mijn hand op mijn buik. Ik zeg tegen mijn wondertje: “Wat er ook gebeurt liefje, als jij belooft te blijven zitten, beloof ik jou dat niemand aan je zal komen. Jij hebt mij gekozen om jouw mama te zijn, daarom kies ik voor jou.”
Drie weken lang, tig keer op een dag via telefoon, mail, Skype, msn en Facebook, blijft mijn vriend drammen. Zijn eis voor een abortus verandert niet. Hij, die christelijke, nette jongen, dat is iets wat me nog het meeste pijn doet. Ik heb hem nog de vraag gesteld: “In de Bijbel staat dat je niet mag doden en jij wilt je eigen kindje vermoorden?” In dezelfde periode vraagt mijn werkgever wat er aan de hand is met mij. Ik zag er niet uit, huilde de hele dag en voelde me ziek. Ze vraagt of ik ziek ben en ik vertel. Ze schrikt en belt me diezelfde dag terug met de mededeling dat ik mijn sleutels moet inleveren en ik niet terug hoef te komen omdat ze niet zitten te wachten op een zwangere dame.
Van schrik onderneem ik direct actie naar de gemeente en vraag of ik recht heb op een uitkering. Maar daar krijg ik te horen: “U bent op papier nog getrouwd en u heeft ook een eigen woning op uw naam.” Dat klopt. Ik vertel dat we allang willen scheiden en dan zou de woning van mijn naam gaan. “Dan moet uw ex u zolang onderhouden en wij niet.” Ik naar mijn ex-man, die met zijn handen in het haar zit. Ik had afgezien van alimentatie en partneralimentatie, zodat hij in onze oude woning kon blijven wonen. Dat lukte steeds maar net, dus hij kon niet mij ook nog eens onderhouden. We hebben samen overlegd en besloten dat ik dan maar weer thuis moest komen wonen vanwege de financiële situatie.
Mijn wondertje
Met kerst lag er, tegen de afspraak in, één cadeautje voor mij onder de boom. Samen met pantoffeltjes zat daar het meest lieve babypakje in dat ik ooit heb gezien. Weken later zei mijn man: “Ik heb straks twee kinderen van wie ik zielsveel hou en ik heb genoeg om te delen. Deze baby zal niet opgroeien zonder vader, want het zal mijn kind zijn.” Zes weken te vroeg diende de kleine zich aan. Het werd een spoed keizersnede en van alles ging fout. Ik ziek en de baby kwam met levensgevaar ter wereld. Maar door acuut ingrijpen en reanimatie hoorde ik na lange tijd een zacht, maar wilskrachtig geluidje. Een wet lung-syndroom. Maar aan de beademing en in de couveuse deed de baby het goed! Zo sterk en zo de wil om te leven. Mijn wondertje.
Had ik alles van tevoren geweten, dan had ik dezelfde keuze gemaakt! Mijn man en ik zijn deze zomer elf jaar getrouwd. De nachtmerrie ligt achter ons en ons wonder noemt ons papa en mama. Ga vooral door met Er is Hulp! Het is zo belangrijk om vrouwen en meisjes uit hun noodsituatie te halen en ze te laten zien dat er hoop en toekomst is voor hen en hun kindje. Ook al gaat alles anders!
Op mijn 20ste was ik ongepland zwanger. Dat is nu vijf jaar geleden. Ik kwam erachter dat ik zwanger was doordat ik naar een abortuskliniek ging voor een morning-afterpil. Ik vertelde dat ik een onregelmatige menstruatie had en dat ik ook al een tijdje niet ongesteld was geweest, maar dat ik nu voor de zekerheid een morning-afterpil wilde, omdat ik die nacht geslachtsgemeenschap had gehad. De vrouw die me te woord stond, gaf aan dat ze eerst graag een echo wilde maken. Ik moest er wel om lachen... een echo? Wat een onzin, ik was toch niet zwanger.
Achteraf had ik ongelijk. Ik bleek op de echo, die ik als grap zag, al zes weken zwanger te zijn. Mijn wereld stortte in. Ik had een onstabiele relatie en het net uitgemaakt waardoor ik die nacht bij mijn jeugdvriendje had doorgebracht. Mijn leven stond op dat moment op zijn kop. Hoe kon dit gebeuren? Ze gaven mij te kennen dat, mocht ik het weg willen laten halen, ik vijf dagen bedenktijd had. Veel van wat er die ochtend allemaal gebeurde, is langs mij heen gegaan. Ik belde mijn ex, de vader van het kind, om hem te vertellen dat ik zwanger van hem was. Hij werd ontzettend kwaad en wilde een gesprek met mij. Hij wilde dat ik het liet weghalen. Ik wist het allemaal niet meer. Er gebeurde zoveel met mij.
Ik was heel verdrietig en kon niet meer helder denken. Ik vertelde het ook aan mijn moeder en zij was een grote steun voor mij. Ze hoopte dat ik het kindje zou houden. Ze dacht in eerste instantie dat ik nog een relatie had met de vader. Toen ik haar vertelde wat mijn ex-vriend had gezegd, schrok ze wel, maar ze zei dat er voor alles een oplossing was, ook al was ik niet meer samen met de vader van het kindje. Ze beloofde me te helpen. De vader veranderde niet van gedachten; ik moest en zou het laten weghalen. Ik wist niet wat ik moest doen. En de vijf dagen bedenktijd? Naar mijn idee had ik een jaar nodig. Het was mijn moeilijkste keuze ooit. Eigenlijk is het geen keuze.
Mijn ex-vriend eiste een abortus
Na een aantal keren in een kliniek te zijn geweest voor informatie en echo’s werd de dag vastgesteld dat ik een abortus zou laten doen. Ik had al vaker afspraken gemaakt, maar ook weer afgezegd. Mijn ex-vriend had nu vrij genomen en ik moest wel. Hij eiste het. Die morgen had ik, voordat ik naar de kliniek ging, mijn huisarts nog gebeld en om raad gevraagd. Zij vond het beter dat ik de abortus zou ondergaan. We gingen naar binnen en al snel mocht ik naar boven waar ik mij moest omkleden. Nu had ik het idee niet meer terug te kunnen. Er schoot van alles door mijn hoofd en ik begon te huilen. Waar was ik nu mee bezig? Ik kon altijd zo goed voor mijzelf opkomen. En nu? Nee, ik wilde niet; ik wilde het kindje houden. Ik was voor mijn gevoel gewoon al moeder. Nee, geen abortus!
Omdat ik zo huilde, werd ik naar beneden gebracht om andere vrouwen niet in paniek te brengen. De vader, die rustig een boekje zat te lezen, werd gehaald. “Alweer niet?”, zei hij, “weer een vrije dag naar de knoppen.” Ik heb op de terugweg niet meer met hem gesproken. Het interesseerde mij niet meer wat hij dacht. Ik had het helemaal zelf in de hand. Het kindje groeide in mij en in mijn lichaam, daar had hij niets over te zeggen. Na vijf maanden zwangerschap begreep hij dat het menens was en dat mijn besluit niet veranderde. We kregen weer een relatie. Hij beloofde mij en het kind alle goeds van de wereld. Maar nooit is het beeld weggegaan dat hij mij naar een kliniek bracht en dat hij het zonde vond van zijn vrije dag dat ik geen abortus had gedaan. Uiteindelijk ben ik na een jaar bij hem weggegaan. Mijn dochter was toen net één geworden. Ik kon niet meer met hem verder na wat er was gebeurd. Ik kon hem gewoon niet vergeven dat hij mij zoveel ellende had aangedaan. Het was niet alleen het feit dat hij een abortus wilde, maar nog veel meer.
Op het randje gestaan
Ik heb echt een pracht van een dochter die nu bijna vier is. Ik ben ongelofelijk gelukkig met mijn meisje en geniet elke dag van mijn wonder, want dat is ze. Nu heb ik inmiddels bijna twee jaar een relatie met een schat van een man. Hij doet niet alleen alles voor mij, maar ook voor mijn dochter. Angel ziet haar vader eens in de twee weken en dat vind ik genoeg. Samen met mijn vriend hebben we besloten om, mocht het mogelijk zijn, nog een kindje te krijgen. Ik ben echt onwijs trots op mijzelf dat ik voor mijn eigen gevoel ben opgekomen. De stemmen van iedereen die voor een abortus waren, heb ik boven in de kliniek uit mijn hoofd gezet en ik probeerde naar mijn hart te luisteren waardoor ik nu een lief dochtertje heb. Wat ik heb meegemaakt zal altijd in mijn gedachten blijven. Wat, als ik wel de abortus, die mijn ex eiste, had laten doen? Ik geloof dat ik er dan niet meer was geweest. Gedane zaken nemen geen keer. Ik heb op het randje gestaan. Ik had geen vaste relatie meer, was net klaar met school, had naar mijn gevoel het kindje niets kunnen bieden en toch was het gevoel dat ik moeder zou worden sterker.
Vroeger gaf ik altijd te kennen dat mocht ik ooit zwanger raken ik het zou laten weghalen. Tot ik er echt voor stond. Ik was nooit tegen abortus, maar nu? Ik verafschuw het. Ik zou wel met meisjes willen praten die een abortus overwegen. Zelf was ik nog geen vijf minuten verwijderd van het laten weghalen van wat ik nu heb. Ongelofelijk dat ik daar ooit ben binnengegaan! Als geen ander weet ik dat je wereld op zijn kop staat en dat je niet helder meer kunt denken nadat je te horen hebt gekregen dat je zwanger bent. Vijf dagen bedenktijd voor een mensenleven. Het is toch eigenlijk een absurde keuze? Ik wil ze laten weten hoe het anders kan.
Lees het verhaal van: